Dimensioj

Llegeix-ho en català

Tre frue, iu matene, mi legis en trajno artikolon, aperinta en kompilaĵo de usonaj artikoloj pri scienco, kaj pensis, mirigita, kiom bonŝancaj ni estas pro tio ke ni kapablas vidi tridimensie. La artikolo priskribas kiel ŝanĝiĝis la vivo de virino kiu, post pli da kvindek jaroj de dudimensia vidado, revidis tridimensie. Post kelke da tempo, iel ŝokita, mi komprenis ke mi preskaŭ ne uzas tiun kapablon, pro tio ke dum preskaŭ la tutan tagon mi rigardas la dudimensian mondon, kiun difinas miajn komputilan kaj poŝtelefonan ekranojn aŭ la librojn, kiujn mi legas. Tiu kompreno kaŭzis min zorgi. Mi ŝatus scii ĉu, pro konstanta samdistanca rigardado, la okulmuskoloj perdas siajn kvalitojn kaj ĉu mia cerbo alkutimiĝas al dudimensia vidado, forgesinte kiel kalkuli tridimensian bildon el du iomete malsamaj dudimensiaj bildoj. Ĉu mi faru okulgimnastiko? Zamenhof ja povus konsili min pri ĉi tiu afero ;-)