Adiaŭa donaco

Ĉiu somero mi vojaĝas al la insulo kie mi naskiĝis (Minorko, Baleara
Insularo), tie mi ĉiam trovas belegaĵojn. Tamen ĉi jare, la insulo
oferis min veran donacon. Somere, mi preferas vojaĝi ŝipe, por ke mia
korpo ne vojaĝu pli rapide ol mia animo (oni diras ke animo nur
kapablas vojaĝi al la kamela rapideco), kaj tion mi faris ĉi jare. La
revena vojaĝo, el Minorko al Barcelono, okazas kutime dumtage. Tiam mi
ŝatas sidiĝi kaj rigardi la maron kaj cerbumi pri tiuj aferoj pri kiuj
oni kutime ne havas tempon por pensi. Subite, mi leviĝis miajn okulojn
kaj vidis tiujn belajn (estetike kaj science) nuboj. Kaj mi dankis la
forlasitan insulon kiu sendis al mi tiun lastan adiaŭon.