Pri sablo, pluvo kaj vento

Mi daŭrigas mian filmetan eksperimenton. Hodiaŭ mia edzino denove filmis min parolante pri vetero kaj plaĝo. Ĉi semajne mi montras al vi kiel plaĝo repleniĝas je sablo nature post pluvego. Ne spektu la ĉi semajnan filmeton se vi ankoraŭ ne spektis la antaŭsemajnan.

De Platja de l'estany tort

Denove mi improvizis sen pripensi la necesan vortprovizon antaŭe. Kaj ni filimis nur unufoje, sen ajna ripetado. Do, la rezulto estas iomete fuŝa. Tamen, mi amuziĝis kaj espereble la filmeto estos interesa por vi.

Ekde mi forlasis Tuluzon, fine de 2008, mi preskaŭ ne parolas esperanton. Tiuj filmetoj helpas min uzi la lingvon parole kaj, samtempe, pro tio ke mi povas spekti min mem, ili helpas min lerni el miaj eraroj, do tio devus helpi plibonigi mian lingvouzon. Do, probable, mi daŭrigos mian eksperimenton estonte. Tamen, la filmoj estos ĉiam simplaj.

De Platja de l'estany tort

Malbona vetero estas ĉiam interesa afero

Hodiaŭ la vetero estas malbona ĉe ni. Pluvas, ventas kaj la maro ondas. La veteraĉo venas el oriento, el la maro, kiu konstante frapas niajn havenojn kaj plaĝojn. Certe, la vetero aĉas se oni deziras navigi tra la maro aŭ sportumi ekstere, tamen ĝi belas se ni deziras nur rigardi ĝin. Fakte, naturo ĉiam belas, kiam sunas aŭ pluvas, kiam trankvilas aŭ danĝeras.

Vidu la du hodiaŭaj filmetoj.

Tamen, ne nur hodiaŭ ĝi danĝeras, antaŭ tri semajnoj pluvegis en nia vilaĝo kaj, pro tio, la preskaŭ ĉiam sekaj riveretoj pleniĝis je akvo. Vidu tiujn fotojn kaj videon.

Fotoj kaj videoj de la pluvego

Do vi vidas ke nia kutime trankvila vilaĝo ja povas esti vetere tre interesa!

Ruĝiĝanta ĉielo, pluvo aŭ vento

Kiam la ĉielo estas tia, katalune oni diras: cel rogent, pluja o vent [sel ruĵent pluĵa o vent] (ruĝiĝanta ĉielo, pluvo aŭ vento). Unu horon post fotado, ekpluvis.

Vidu filmeton faritan el mia balkono, kiu lokiĝas en vilaĝo nomata l'Ametlla de Mar [L'Ametlja de mar] (Migdalo ĉe maro) en Katalunio.

p.s. Mi skribis la prononcadon laŭ la orienta maniero (mia denaska), en tiu vilaĝo, kie mi alvenis neantaŭlonge, oni jam parolas oriente, ĝi kuŝas apud la limo inter la du parolmanieroj de la kataluna lingvo. Tamen, en tiu frazo nur estas eta diferenco inter ambaŭ eblecoj.

Adiaŭa donaco

Ĉiu somero mi vojaĝas al la insulo kie mi naskiĝis (Minorko, Baleara
Insularo), tie mi ĉiam trovas belegaĵojn. Tamen ĉi jare, la insulo
oferis min veran donacon. Somere, mi preferas vojaĝi ŝipe, por ke mia
korpo ne vojaĝu pli rapide ol mia animo (oni diras ke animo nur
kapablas vojaĝi al la kamela rapideco), kaj tion mi faris ĉi jare. La
revena vojaĝo, el Minorko al Barcelono, okazas kutime dumtage. Tiam mi
ŝatas sidiĝi kaj rigardi la maron kaj cerbumi pri tiuj aferoj pri kiuj
oni kutime ne havas tempon por pensi. Subite, mi leviĝis miajn okulojn
kaj vidis tiujn belajn (estetike kaj science) nuboj. Kaj mi dankis la
forlasitan insulon kiu sendis al mi tiun lastan adiaŭon.