Pri iu ne tre konata blogo lokita en iu fora retangulo

Ekde pli malpli kvar semajnoj Facebook furoras inter miaj geamikoj. Pluraj el ili, kiuj ne estas tro komputilemaj, malfermis konton kaj ekuzas ĝin por, plejparte, kunhavigi fotojn kaj retrovi malnovajn amikojn. Pro tiu furoro scivolemo venkis min kaj mi remalfermis konton tie (mi fermis ĝin antaŭ kelkaj monatoj pro privatecaj kialoj). Post uzi ĝin dum unu semajno mi estas devigata konfesi ke la sperto estas sufiĉe amuza, plejparte pro tio ke en tiu nova urbeto en kiu mi loĝas nun mi ne estas tre aktiva el la socia vidpunkto.

Kutime oni disvendas la visaĝlibron dirante ke ĝi estas bona loko kie disdoni informojn al la plej proksimaj geamikoj. Ĝi permesas kunhavigi, ekzemple, fotojn kiujn oni ne publikigus sur blogo. Tamen mi opinias ke la visaĝlibro estas la plej malbona loko kie publikigi intimecajn aferojn, pro tio ke, kutime, kiam oni bezonas kaŝiĝi, la kaŭzo kuŝas ofte en nia ĉirkaŭaĵo. Ekzemple, ne gravas ke tute nekonata homo vidas onin ebriega kaj preskaŭ nuda dancante en Berlina fonto, tamen se onin estus vidata tiel en onia vilaĝo la afero estus tute alispeca. La visaĝlibro estas kvazaŭ vilaĝo.

Tiel, mi atingas la konkludon ke probable pli privatecas blogo verkita en nekonata retangulo per iu stranga lingvo (kiel esperanto) kaj signita per kromnomo. Tiu blogo altiros nekonatajn legantojn, malmultajn, kiujn ne konas la blogiston. Tiel, laŭ la tempo, intimeca konversacio inter la blogisto kaj siaj legantoj estiĝos kaj kreiĝos reto da homoj kiuj dividas similajn ideojn, celojn aŭ interesojn. Tiu reto estos tre riĉiga kaj en ĝi neniam bezonos kaŝiĝi. En via vilaĝo neniu neniam scios ke vi ankaŭ havas tiun kroman vivon en iu fora retero.

Haveno mediteraneo alproksimiĝas al tia blogo, eĉ se ne estas subskribita per kromnomo. Ĉi tie mi skribos pri aferoj pli intimaj ol tiuj pri kiuj mi kutime blogas ĉe mia neesperantlingva blogo. Vi estos miaj psikoterapiistoj. ;-)

Vivo en vilaĝo

Pro tio ke mi baldaŭ translokiĝos al nova loĝejo mi devas akordiĝi kun klimatizilvendisto por ke li instalu novan klimatizilon en tiu loĝejo. Tiu loĝejo estas lokita en eta vilaĝo kaj la vendisto ankaŭ havas sian vendejon tie. Mi vokis lin per telefono kaj ni akordiĝis ke mi donos al li la bezonatan ŝlosilon kaj ke li transdonos ĝin al la teknikisto. Mi demandis la adreson de la vendejo, ĉar mi neniam estis tie. Surprizita pro mia demando, li respondis ke li ja povas doni al mi la adreson sed ne bezonatas ĉar ĉiu en la vilaĝo konas la vendejon. Mi nur demandu kie estas la domo de Serafí. Ŝajnas ke vivo en vilaĝo estos facila, almenaŭ laŭ la loĝistika vidpunkto.

Novaĵoj

Pro la malaktiveco de ĉi tiu haveno, eble vi interesiĝas pri la kaŭzoj de mia malblogemo. Mi ne tro ŝatas skribi publike pri mia vivo, tamen kio okazas ne estas eksterordinara, do mi povas priparoli tion ĉi tie. Resume, mi baldaŭ doktoriĝos. La disertacio estas jam verkita kaj sendita al universitato. Nun, nur bezonatas pretigi la defendon de mia laboro antaŭ ĵurio. Samtempe, mi komencis novan profesian aventuron. Antaŭ tri semajnoj mi eklaboris ĉe la Ebra Observejo, tio estas universitata laborejo kiu interesiĝas pri la Tero (la Ebro estas rivero kiu transiras la regionon). Konsekvence mi nun loĝas en Roquetes (Roketoj), kiu estas vilaĝo lokita en la suda Katalunujo. Mia nuna loĝejo estas provizora kaj sen aliro al la reto. Espereble baldaŭ mi trovos bonan lokon kie mi kaj mia koramikino estos feliĉaj. Espereble, dum la unuaj monatoj de 2009, kiam mi jam estos doktoro (espereble) kaj mia nuna profesia projekto jam estos lanĉita, mia vivo kvietiĝos kaj mi havos pli da tempo por esperantumi kaj blogi. Tamen, mi nun antaŭvidas ke mi ne povos esti tiom aktiva kiel mi estis antaŭ kelkaj jaroj, kiam mi estis studento.

---

Mi nun ŝatus iomete paroli pri la usona balotado. Sen nei ĝia graveco por ĉiu mondano, ne nur por la usonanoj, mi opinias ke ĉi-foje oni troigis la aferon, almeaŭ en mia lando. La amaskomunikiloj bombadis nin senĉese pri la afero. Ili faris tion, ĝenerale, malprofunde, sen atingi la kernon de la afero. Fakte, laŭ mia impreso, la amaskomunikiloj kiuj atingis min nur kopiis tion kion ili legis en la usonaj. Mi ja povas legi "The Washington Post" kaj "The New York Times" rete, tradukistoj kiuj nomiĝas sin ĵurnalistoj ne estas bezonataj. Mi opinias ke tiu sinteno estas ligita al tiu (tre eŭropa) inklino miri pri ĉio usona (kaj samtempe stulte malami ĉion usonan, strange, ĉu ne?). Usono estas tre interesa kaj influa lando kiun necesas ke oni analizu detale. Tamen, ni, mediteraneaj eŭropanoj, devus ankaŭ interesiĝi pri tio kio okazas kaj en Eŭropo kaj en la cetera mediteranea regiono. Fakte ni estas tiom eŭropanoj kiom afrikanoj (Minorko, kie mi naskiĝis, estas tiom for el Alĝero kiel el Marsejlo). Plie, ni ne forgesu ke preskaŭ 60% el la leĝoj faritaj en la hispana parlamento estas konsekvencoj de eŭropaj leĝoj kiuj estas farataj kaj en la ne tre demokratiaj eŭropaj ministra konsilistaro kaj komisiono kaj en la eŭropa parlamento. Tamen, tiuj kiuj bombardas nin pri McCain kaj Obama, forgesas informi adekvate pri tio kio okazas en tiuj institucioj. Kiel ni sukcesos ke la eŭropa parlamento havu pli da povo se preskaŭ neniu scias kio okazas ene de ĝi? Do, mi petas al la eŭrop-mediteraneaj ĵurnalistoj informu profesie pri tio kiu okazas mediteranee, ĉiuflanke, kaj komprenigante ne nur kopiante.

Per, ne por!

Esperantujo estas komunumo da homoj kiuj uzas esperanton kaj agas por esperanto. Ŝajnas ke preskaŭ ĉiu esperantisto kunsentas pri tio. Tamen, tiu komunumo estas tre malforta, ĝi ŝajnas pli al la komunumo da homoj kiuj ŝatas piedpilkon ol al la judaj komunumoj ekster Israelo kiuj uzas propran lingvon, kiel, ekzemple, la jidan. Sed fakte, ekzistas pluraj esperantaj komunumoj. Estas tiuj kiuj kredas je ĝia oficiala ideologio, estas aliaj kiu nur amuziĝas per esperanto, estas tiuj kiuj serĉas koramikon per ĝi kaj, ekzemple, tiuj kiuj studas esperantologion aŭ interlingvistikon.

Malgraŭ esti precipe hobia afero, en Esperantujo estas kelkaj fortaj komunumoj, ene de kiuj esperanto fartas bone. Tiaj komunumoj ne estas por-esperantaj, estas per-esperantaj. Ekzemple, la interlingvistika komunumo celas studi la lingvon kaj ties parolantojn, la familioj kiuj uzas ĝin celas la familion, ne esperanto mem, kaj tiuj kiuj amuziĝas pere de ĝi, celas amuziĝon, sociumadon, kaj tiel plu, sed ne verdigi la mondon. En ĉiuj el tiuj komunumoj, la kerna celo ne estas esperanto mem, estas alia afero. Do, ekzistaj komunumoj ke, pro iu ajn kialo, elektis esperanton kiel propra lingvo, kaj ene de ili la lingvo fartas bone. Kontraŭe, laŭ mia sperto, multaj el la ideologiaj esperantistoj, tiuj kiuj fakte ne estigas realan komunumon, ĉar ne tre bone konas unu la alian, estas tiuj kiuj plej malbone regas ĝin. Tiel, la ligoj inter ideologiaj esperantistoj estas malfortaj, kontraŭe, la ligoj inter homoj kiuj kundrinkas kune aŭ esperantologiumas estas pli fortaj. Kompreneble, homoj kutime estas anoj de pluraj komunumoj. Oni povas esti "ideologiaj" esperantistoj kaj samtempe esti anoj da eta grupo da homoj kiuj ĉiu jare renkontas en IJK por drinki, paroli, danci kaj sociumi. Por kompreni kion mi celas, gravas kompreni la malsameco inter reala komunumo kaj imaga komunumo. Katalunoj, kiel esperantistoj ideologiaj, estigas imagan komunumon, ili ne konas unu la alian kaj celas nenion kune. Kontraŭe, homoj kiuj komercas kune pri iu ajn afero, aŭ koncertas kune per esperanto, estigas realan komunumon.

Laŭ mi, esperanto nur estos "normala" lingvo, tiel mi kvalifikas ĝian sukceson, se iu ajn reala komunumo (homoj kiuj konas unu la alian kaj laboras por iu komuna celo, formante fortan reton) uzas ĝin por iu ajn celo. Tiel, mi subtenas ke ne estas utile labori por disvastigi esperanton. Tiaj klopodoj ĉiam estos malsukcesaj. Kio gravas, ne estas esperanto mem, estas fari ion ajn per esperanto, tio estas, ke nia lingvo devenu la necesan ilon por fari ion kio gravas al aro da homoj kiuj konas unu la alian kaj estigas fortan reton kiu regas ilian vivon.

Tiel, se la estonteco de esperanto estas kiel sia estanteco, tio estas, imaga komunumo da esperantistoj, por ĉiam ĝi estos strangaĵo. Tamen, se kontraŭe, vi celas ion ajn per esperanto (krom esperanto mem) ĝi sukcesos. Ne forgesu, la kerna celo de Zamenhof estis homaranismo, ne esperanto mem. Esperanto estis nur ilo por unuigi la homaron, lia vera projekto. Do, uzu esperanton por ĉio ajn krom disvastigi ĝin. Tiel vi helpos la verdan lingvon pli ol vi faras nun. Nun, mi aŭskultos iom da bona muziko en esperanto. ;-)

Revata lingvo

Tiuj samlingvanoj kiu ankaŭ scipovas la francan, ŝatos legi tiun paragrafon:

A partir du 1er novembre 1947 au matin, il décida de ne plus rédiger ses notes en francais, mais dans une langue artificielle qu’il avait construite avec enthousiasme, passionnément, durant les mois précédents. Il en aimait surtout l’extraordinaire souplesse de la grammaire et les possibilités infinies du vocabulaire (il avait réussi à introduire dans le système de la prolifération purement lexicale un correctif emprunté à la théorie des ensembles). Il pouvait désormais décrire des situations paradoxales, apparemment contradictoires, inexprimables dans les langues existantes. Tel qu’il était bâti, ce système ne pourrait être déchiffré avant de longues années, une bonne trentaine au moins. Cette certitude l’autorisait à dévoiler tout ce qu’il n’avait pas osé jusque-là mettre par écrit.

Le temps d’un centenaire - Mircea Eliade. Francigita de Alain Paruit.

Hackers and Runners

Dumtage, en estonta nelernejo, geknaboj serĉos la plej bonan "parkuron" [1], ili elpensos la urban ĉirkaŭĵon; dumnokte, ili serĉos la plej bonan algoritmon, ili elpensos ideojn.

[1] El la franca "parcour", vojo. Parkour estas nova sporto, kies celo estas trovi la plej efikan manieron iri el punkto al alia punkto.

Guglo deziras obteni pli da datumoj el ni

La nova patento registrita de Guglo, timigas min. Legu tion, kion skribis pri ĝi Nicholas Carr:

Se tiuj Guglaj metodoj estas iam realigitaj - kaj mi ne dubas ke, iel ajn,  ili estos - dum ni legas retpaĝon, niaj komputiloj ne nur sendos al firmaoj informojn pri tio, kion ni alklakas, aŭ pri kien ni movas la muson, sed ankaŭ, danka'l ĉie troveblaj retkameraoj, informojn pri niaj "visaĝaj esprimoj". Ni ĉiuj havas personajn agadmanierojn, kiuj ebligas ke oni rekonu nin. Post ciferecigo kaj transiro tra algoritmo tiuj informoj iĝas oro. 

The all-seeing eye - Nicolas Carr

Gravas scii ke ĉio imagebla estos iam realigita kaj estas decido nia se ni permesas al tiuj firmaoj scii ĉion pri ni.  Ni ne estas devigitaj uzi Guglaĵojn aŭ aliajn tiajn internetaĵojn.