Facile oni forgesas tion, kio okazis.

Mi nun legas la libron "La Serĉado de la Perfekta Lingvo" skribita de Umberto Eco kaj tradukita de Daniele Mistretta. La 10-a ĉapitro, pri la aprioraj filozofiaj lingvoj, komenciĝas tiel (mi introdukis la grasan tipon):

La ensceniĝo de la filozofiaj aprioraj lingvoj starigas antaŭ ni (ne kronologie, sed teorie) modelŝanĝon. Se al la aŭtoroj ĝis nun traktitaj la serĉadon de perfecta lingvo inspiris profundaj religiaj sentoj, por la aŭtoroj, kiujn ni ekde nun pritraktos, temos male pri lingvo servanta elimini ĉiujn idola, kiu katenis la hom-menson malebligante al ĝi la aliron al la scienca progreso. Ne hazarde la plimulto de la mencioj pri universala lingvo, dum tiuj jaroj, venis precize de la britaj insuloj. Ne temas nur pri simpotomo de la ekspansiiĝemo de Anglio; temas ankaŭ pri religia motivo, t.e. la refuzo dontraŭ la latina lingvo (kiu tamen restis vehikla lingvo por la sciencistoj), ĉar ĝin oni identigis kun la lingvo de la katolika Eklezio; ĉion ĉi aldoniĝis al la pli granda malfacilo, kiun la latina reprezentis por angla sciencisto, kies lingvo estis tiom malsimila. Charles Hooles rimarkas "la oftajn mokojn fare de Fremduloj, kiuj ridas rimarkante la ĝeneralan nekapablon de la angloj (iam sufiĉe bonaj scienculoj) paroli la latinan".

Se la nunaj angloparolantaj sciencistoj kontraŭus la nunan lingvan situacion en sciencoj samtiel ol faris iliaj prauloj, eble la sciencoj estus iomete pli internaciecaj.